Vandaag stonden ze bij de balie, de vrouw om haar gerepareerde toestel op te halen, de man om het te brengen. Ik vind het een schattig stel, op leeftijd en allebei even groot, of liever gezegd, even klein. Ze kwamen net boven de balie uit. Ik kan het niet helpen maar altijd als ik zo'n stel zie, denk ik, dat ga ik nooit beleven. Elkaar door en door kennen (tenminste voor zover dat mogelijk is), samen een heleboel stormen doorstaan hebbend, kibbelen met elkaar omdat ze elkaar toch ook wel irriteren maar door het gemak waarmee ze met elkaar praten lees je tussen de regels door dat ze elkaar niet willen missen. Ook al ken ik het niet, ik vind het altijd heel mooi om te zien en ik word er altijd weer blij van..... dat het nog bestaat..
Geen opmerkingen:
Een reactie posten