Ik ben niet zo van de vakanties. Ik begrijp het concept 'op vakantie gaan' ook niet zo goed. De hele dag bij een zwembad zitten in een heet land met een boek, dat kan ik ook heerlijk in mijn eigen tuin, of bij slecht weer op mijn eigen gezellige bank in mijn eigen huiskamer. Even niet willen werken, dat snap ik wel, maar weggaan niet echt. En toch heb ik het een keer gedaan, een zogenaamde echte vakantie, een rondreis door Kenia met safari van 8 dagen en nog 7 dagen aan het strand (inderdaad bij 40 graden) in Mombasa. Van vliegen houd ik ook niet zo (understatement) maar toen heb ik 11 uur in een vliegtuig gezeten met zelfs een tussenlanding in Egypte om te tanken. De vakantie was geweldig maar de safari het geweldigst. Dat vond ik wel een cultuurshock. De uitgestrektheid van het land, zover je kon kijken niets dan natuur, de stilte, echte stilte. Niet te vergelijken met als het hier stil is want hier hoor je altijd wel iets zoemen. Daar niet, het is volkomen stil, je hoort alleen de natuur en dan die sfeer van Kenia, alsof je meteen 3 valiums hebt geslikt, volkomen relaxed en het zit echt in de lucht. ' s Morgens in alle vroegte nog voor het ontbijt een rondrit maken en dan een groep gieren tegenkomen die zich tegoed doet aan hun ontbijt, een overleden buffeljong, zowel luguber als indrukwekkend, dat geschreeuw van die gieren, ruziend over wie het lekkerste stuk krijgt. Deze vakantie is inmiddels 20 jaar geleden maar voor mij dus genoeg om zeer lang op te teren. Nee hoor, als ik ergens wil zijn ben ik er ook als ik thuis op de bank zit want je brein is slim genoeg om alles wat je wilt te visualiseren en het kost helemaal niets......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten