Nog steeds 10 jaar en altijd buiten. Wij hadden in de buurt een jongenstehuis, klinkt lekker he, een jongenstehuis. Het bestond uit 2 kleine flatgebouwen vol met jongens die (volgens mij) wegens gedragsproblemen in dat tehuis gestopt werden. Nou, dat vonden onze ouders niet fijn, dus ons werd altijd gezegd dat we niet bij het tehuis mochten spelen en zeker niet met de jongens uit dat tehuis contact mochten hebben. Wat werd dat groot gemaakt, natuurlijk waren wij daardoor wel op onze hoede maar het maakte die jongens ook wel heel erg interessant. We waren nog wel zo gehoorzaam dat we niet bij het tehuis kwamen maar ja, die jongens (een jaar of 17, 18) liepen natuurlijk ook buiten en wij kwamen ze tegen. En wat bleek, ze waren helemaal niet eng of gevaarlijk (althans niet voor ons) maar heel aardig. Er was er zelfs 1tje waarmee ik regelmatig sprak en die mij meenam op het schoolplein (na schooltijd) de brandtrap op (waarvoor ik zelfs mijn ontluikende hoogtevrees negeerde) en mij bovenop die brandtrap een gedichtje voor het slapengaan leerde: Ik ga slapen, ik ben moe, ik sluit mijn beide oogjes toe. Het was volgens mij iets religieus en de rest ben ik vergeten maar hoe lief toch.... Ook was hij het die altijd het liedje She likes weed van de Teeset zong en na een tijdje zongen we dat samen en dat was mede de basis voor mijn goede kennis van het Engels. Ik weet niet meer hoe hij heette of waarom hij daar in dat tehuis zat, maar ik wist niets van gedragsproblemen toen ik 10 was en vond het gewoon een lieve jongen...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten