Vandaag had ik voor de tweede keer iemand aan de lijn die eigenlijk meer verlegen zat om een praatje dan dat hij met een vraag in zijn maag zat. Hij, een oudere man zo te horen, wilde weten of zijn toestel, dat hij opgestuurd had ter reparatie, al bij ons binnen was gekomen. Dat was zijn oorspronkelijke vraag, maar voor ik er erg in had, vertelde hij een heel verhaal over dat hij vaak naar familie in Dronten moest waar hij zijn navigatie op de telefoon voor gebruikte en dat hij het ding dus eigenlijk niet zo lang wilde missen. Hij vertelde waarom hij hem gekocht had en waar en wanneer en wat hij er allemaal mee deed en hij hield niet op met praten. Ik kwam er ook echt niet tussen om het verhaal af te kappen en kon alleen maar af en toe op het juiste moment ja en nee en oh mompelen in de telefoon terwijl ik dacht, wat zielig, deze man is gewoon eenzaam en heeft meer behoefte aan een gesprek dan aan de informatie. Uiteindelijk, na een minuut of 10 was hij stil en ik zei hem dat ik e.e.a. voor hem zou uitzoeken en hem morgen terug zou bellen. Ik zie er een beetje tegenop om dat te doen want dat zal wel weer een minuut of 10 gaan kosten, maar aan het eind van het gesprek bedankte hij mij heel vriendelijk voor de tijd die ik had genomen en dat ik naar zijn verhaal wilde luisteren. Toen smolt ik.......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten