Dat ben ik met mijn zusje. Vroeger niet hoor, het heeft even geduurd maar toen zij 24 was en ik 16 zijn we closer geworden. We hadden elkaar nodig, zij omdat ze nooit uitging en dus niet alleen wilde gaan en ik omdat ik met haar meekon en dus midden in de nacht thuis mocht komen want ik was met mijn grote zus. Ook door de toenmalige thuissituatie (om het mild te zeggen, we konden niet zo goed overweg met de vriend van mijn moeder) trokken we naar elkaar toe. Uiteindelijk is het heel close geworden toen we onze zoektocht gingen starten d.m.v. de diverse cursussen 'om ons beter te doen voelen'. We hebben allebei last gehad van een periode met hyperventilatie en paniekaanvallen, zelfs in die mate dat ikke bij de spoedeisende hulp eiste om opgenomen te worden vanwege hartproblemen. Ze lachten me nog net niet uit en stuurden me naar de huisarts. Na die tijd zijn we gaan zoeken naar een eventuele oplossing voor die probemen waar eigenlijk geen medicijnen voor bestaan en werd onze band sterker. Wij bleken
elkaars psycholoog te zijn, konden de lessen/cursussen analyseren (en onszelf en anderen om ons heen) en aan elkaar vertellen dat we ons niet goed voelden en waarom we dachten dat dat zo was. De een gaf de ander feedback en terugkijkend bleek dat te helpen en is dit nooit opgehouden. Het is een zegen dat wij elkaar hebben, als de een zich niet lekker voelt wordt dat direkt geuit bij de ander en gezocht naar een verklaring, we hebben altijd tijd voor elkaar en weten elkaar altijd te steunen en/of op te beuren. We hebben het er zelfs over gehad dat dat wel eens de reden zou kunnen zijn dat er geen enkele behoefte aan meer is, wij kunnen bij elkaar naar binnen stappen (wonen natuurlijk naast elkaar) voor een bakkie of een praatje of om een maaltijd te delen, doen samen boodschappen en helpen elkaar. Dit zijn basisregels voor grote tevredenheid.....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten