Tja, het valt niet mee, dat niet roken. Ik heb er 40 jaar opzitten met die grote vriend en mijn brein heeft nogal moeite met accepteren dat die gewoonte geen gewoonte meer gaat zijn. In het begin viel het mee, ik dacht, ik red het wel. Overdag tijdens het werk is het niet zo erg moeilijk omdat daar niet gerookt wordt, maar dan in de metro naar huis, ik wil niet naar huis want ik ga heerlijk eten maken en op de bank tv kijken met een kopje koffie maar ZONDER SIGARET. En zo langzamerhand, werd ik steeds somberder en kwamen hele vervelende gedachten binnensluipen als: "ja ja je bent helemaal alleen", "wat maak jij nou eigenlijk nog mee", "wat zie je er uit met wallen en rimpels", "je voelt je oud he?" "hoe ga je ooit nog een leuke vent ontmoeten?" en ga zo maar door. Ja en alles wat ik geleerd heb door de jaren heen qua positieve psychologie werd van de tafel geveegd en zogenaamd vergeten. Ik werd toch wel een beetje depressief en daar hebben we geen zin in natuurlijk, dus wat te doen...... Ineens wist ik het en nu is er Lurkie, een soort surrogaatvriend, een electronische sigaret maar dan een zonder nicotine maar met alleen waterdamp en een smaakje, menthol. Laat dat nou net weer een verademing zijn. We drinken koffie en kijken naar een film met Lurkie, mijn brein vindt het best.........
Geen opmerkingen:
Een reactie posten