Zoals wel bleek uit mijn voorgaande stukje was ik, op zijn zachtst gezegd, niet so happy die dag. De boodschappen moesten gedaan worden dus togen Jut en Jul naar de Appie en de Lidl. Ze stonden er weer, 3 man sterk, mensen overhalen om over te stappen naar Nuon. We liepen er alweer een beetje met een boog omheen toen 1 van de mannen (een heel erg leuke!) vroeg of ik het koud had. Natuurlijk las hij mijn stemming, ik zal er niet al te vrolijk uit hebben gezien en had het inderdaad ook koud. Dus ik bevestigde dat. Hij zei verder niets dus we liepen door om de boodschappen te halen. Zo af en toe bekeek ik hem van een afstandje om weer heel benijdenswaardig te zien dat hij met veel mensen een praatje maakte en ogenschijnlijk heel lekker in zijn vel zat. Na, als laatste, de boekenwinkel uit te komen en richting roltrap lopend zag hij me weer en vroeg: "Ga je de kou weer in?". Ik zei " ja het moet wel". Ik dacht, nu komt het, nu gaat hij me vragen of ik over wil stappen naar de Nuon. Hij vroeg : "Wil je misschien even kroelen" en spreidde zijn armen uit. Laat dat nou precies zijn wat ik nodig heb. Ik bedacht me geen moment en liep zijn armen in. Hij zei "Dan blijven we lekker de hele avond zo staan". "Heerlijk" zei ik. Natuurlijk was dat een grapje maar, zo zie je maar weer, op de momenten dat je het echt nodig hebt, krijg je het zomaar, zonder er enige moeite voor te doen, van een compleet vreemde. Ik had net een spreuk gelezen van Paulo Coelho dat elke knuffel die je geeft en/of krijgt je leven met 1 dag verlengt. Het leven is goed......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten