Ik zei al eerder, ik wist al vrij jong dat ik op jongens viel. Ik weet niet meer precies wanneer het was maar ik denk 1970, hadden we al kleurentelevisie? Er kwam een nieuwe serie op tv, in die tijd zal dat dus niet vaker dan 1x in de week zijn geweest en ik denk op zaterdag. Het heette the Partridge Family, een simpel, luchtig verhaal over een familie zonder vader. Een moeder en een stuk of 6 kinderen die samen een bandje vormden en repeteerden in hun garage. De oudste zoon zong the lead en tjee wat was het een snoepie, al gauw was ik smoorverliefd en had ik mijn muur behangen met foto's van David Cassidy (ik en vele anderen met mij hoor weet ik). De hele dag door speelde ik de lp's op onze platenspeler en kende alle nummers uit mijn hoofd. Natuurlijk deelde ik deze passie met vriendin want het delen maakte het natuurlijk nog leuker. Meezingen met de liedjes en fantaseren dat hij Echo Valley 26809 voor ons zong en tegen ons praatte hihi. Een deel van mij is het nooit kwijtgeraakt, dat fantaseren over onbereikbare liefdes. Het is zo lekker veilig...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten