Ik denk dat het steeds moeilijker wordt, hoe ouder je wordt en hoe langer je gewend bent om alleen met jezelf rekening te houden, om te wennen aan 'een liefde in je leven'. Vriendin en ik bespreken dat weleens naar aanleiding van gebeurtenissen van andere vriendinnen of kennissen die wel 'een liefde' hebben. Het is ook een feit dat je veel flexibeler bent als je jong bent, naar mate je ouder wordt (en in de overgang zit) wil je gewoon rust in je kop en om je heen. Dat vredige bestaan wordt danig verstoord door zo'n 'nieuwe liefde'. Je wordt onzeker, rusteloos en moet ineens weer rekening gaan houden met iemand. Buiten dat hebben de meeste mannen (net zoals wij natuurlijk) een hoop bagage, ik ben nog steeds van mening dat vrouwen een betere manier hebben gevonden om daarmee om te gaan dan mannen. Ik ken er een heleboel die absoluut niet alleen willen zijn dus van de ene in de andere relatie overgaan (op hoop van zegen) en dan heb ik het nog niet eens over de kinderen die ze natuurlijk bijna allemaal hebben. Niet zo heel erg, op onze leeftijd hebben ze vrijwel allemaal ook al een eigen leven maar dan moet het ergste nog komen....ze worden opa. Voor mij is dat een behoorlijke opgave. Ik, die al nooit kinderen heb gewild, zou dan ineens geconfronteerd worden met kleinkinderen en dat op mijn leeftijd midden in de overgang. Terwijl ik mij morgen een dagje terugtrek in mijn atelier om in alle rust te gaan schilderen, ga ik daar nog eens goed over nadenken. Er woonde vroeger bij ons in de buurt in een oud vervallen huisje in het opgeschoten groen een oude heks (dachten wij), misschien woont ze straks wel op de Grafiek in Capelle...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten