Ik lijk op mijn moeder, maar ook op mijn vader. Als je dat vroeger overdacht, keek je niet verder dan het uiterlijk. Uiterlijk ben ik wel een echt vaderskind maar innerlijk dus zowel vader als moeder. Het lieve, iedereen alles gunnen, komt van moeders, ook mijn nooit aflatende interesse in mannen (ik was vandaag op Schiphol en heb mijn ogen uitgekeken, denk dat ik daar dagelijks een kopje koffie ga drinken). Het stoere, nuchtere en snel van begrip zijn stukje komt van vaders. Maar ik wist al vroeg dat ik absoluut niet zo wilde leven als zij. Altijd maar spijt hebben van dingen die je zogenaamd fout hebt gedaan, dingen die nou eenmaal zo zijn gelopen, so what... Ik vond het vreselijk om te zien dat iemand zich in het heden zo ongelukkig kon voelen vanwege dingen (waar je niets meer aan kunt veranderen) uit het verleden. Het heeft veel energie gekost (samen met Jul, want Jut en Jul doen heel veel samen) om het anders te beleven en om je verleden los te laten en in ieder geval te proberen te genieten van elke dag, onder wat voor omstandigheden ook. Natuurlijk is dat niet eenvoudig en lukt het niet altijd maar ik weet wel dat ik het alleen ook naar mijn zin heb en ik neem niemand kwalijk wat er in het verleden gebeurd is, want daardoor ben ik wie ik ben en meestal kan ik erg goed met mezelf overweg, ik lach met mezelf, huil met mezelf, scheld op mezelf, maar vind mezelf ook heel lief....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten