"Ik heb geleerd dat dit gevoel (liefde) aanwezig is in de kleine dingen zich laat zien in het kleinste gebaar, dus moeten we de liefde altijd in ons achterhoofd hebben wanneer we iets doen of juist nalaten te doen. De telefoon pakken en het lieve woordje zeggen dat er maar niet van kwam. De deur opendoen voor iemand die onze hulp nodig heeft. Een baan aannemen, Een baan opzeggen. De beslissing nemen die we alsmaar voor ons uit schuiven. Vergiffenis vragen voor een fout die we begingen en waar we nog steeds over tobben. Opeisen waar we recht op hebben. Naar de bloemist gaan, wat belangrijker is dan naar de juwelier. De muziek hard zetten als je geliefde ver weg is, en de volumeknop laag draaien als ze dicht bij je is. 'Ja' kunnen zeggen, en 'nee' want de liefde heeft met alle soorten energie van de mens te maken. Een sport vinden die je samen kunt doen. Geen enkel advies opvolgen, zelfs niet die welke in deze alinea staan - want de liefde vraagt om creativiteit. En als niets van dat alles mogelijk is, als ons alleen maar eenzaamheid rest, ons dan het verhaal herinneren dat een lezer me eens toestuurde: 'Een roos droomde nachtenlang over de bijen die maar niet kwamen. Ze droomde en droomde en in die lange nachten stelde ze zich een hemel voor waar duizenden bijen vlogen die op haar blaadjes landden en haar heel teder kusten. Op die manier hield ze het telkens vol tot de volgende dag, als ze bij het eerste licht van de zon haar bloem weer opende. Op zekere avond vroeg de maan, die wist van de eenzaamheid van de roos: 'Ben je het wachten niet moe?'.'Misschien. Maar ik mag het niet opgeven.'Waarom niet?' 'Omdat ik verwelk als ik niet openga' Op momenten waarop de eenzaamheid al onze schoonheid lijkt te verpletteren, is er maar 1 manier om ons daartegen te verzetten: ons blijven openstellen."
Het lijkt me duidelijk....
Geen opmerkingen:
Een reactie posten