Meestal kijk ik gewoon films als films maar soms komt er een bericht door over de realiteit waardoor ik met een andere blik naar die films kijk. Voorbeeld. Vandaag hoor ik een bericht op de radio over een gijzeling van een jongetje in Amerika door een Vietnamveteraan. Of het er iets mee te maken heeft dat hij een Vietnamveteraan is weet ik niet maar mijn gedachten gingen terug naar een stukje film dat ik heb gekeken eerder deze week over de 2e wereldoorlog en Japan. Als je je probeert echt voor te stellen hoe het moet zijn geweest voor jongens van 18, 19 jaar (soms nog jonger) om in zo'n situatie te overleven, terwijl om je heen alles wordt kapotgeschoten inclusief anderen uit jouw eenheid die inmiddels goede kennissen of vrienden zijn geworden maar nu gillend zonder armen of zonder onderlijf liggen dood te gaan en je moet mensen doodmaken die je niet kent gewoon omdat iemand zegt dat je dat moet doen, brrrrrrrrr. Goed, daar hebben ze dan een half jaar of zo tussen gezeten (sommigen natuurlijk nog langer), terwijl ze opgegroeid zijn in een vredig leventje op de farm (of vergelijkbaar) en daarna zouden ze dus een leven moeten leven zoals jij en ik, gewoon, in vrede, je druk makend over een nieuwe auto, een huis, werk, wel of geen kids enz... Als je herinneringen/ervaringen je dus maken wie je bent, wil ik hen niet zijn hoor, crazy world.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten