Af en toe ben ik trots op mezelf, dat ik in staat ben om steeds weer op te staan nadat ik weer ben neergeslagen door een teleurstelling, de ene keer een man, de andere keer een baan, dan weer een oordeel van iemand die jou niet kent maar de macht heeft te bepalen of ie je leuk genoeg vindt of niet (sollicitaties), of gewoon het fenomeen 'overgang' dat zijn eigen gang gaat en je thermometer voortdurend van slag laat zijn in de vorm van opvliegers en je algeheel kut voelen, moe zijn of die fijne stemmingswisselingen. En dan is dit rijtje alleen nog maar van de laatste paar jaar. Natuurlijk dank ik de leuke tijden die ik gehad heb, het onbedaarlijk lachen met vriendin na weer een spannend uitje (wat we overigens helemaal zelf spannend maakten, want dat gaf nadien de grootste lol), ik dank alle leuke mannen/jongens die er waren toen ik (tijdelijk) behoefte had aan vriendjes. Ik dank het niet serieus hoeven zijn omdat je geen verantwoordelijkheden had, behalve op tijd thuis zijn. Het leven was heerlijk onbezorgd en vooral niet serieus en misschien lukt het me daarom steeds weer op te staan in de serieuze fase......
Geen opmerkingen:
Een reactie posten