Ik ben boos, droevig en teleurgesteld...

Vanmorgen ontving ik een sms van Jul dat gemeentemedewerkers bezig waren onze bomen om te zagen. Ter verduidelijking, niet echt onze bomen. Wij hebben achter de tuin een pad met daarnaast 4 prachtige bomen, kerngezond en 30 jaar oud. Okay, ze zijn groot maar niemand heeft er last van...... dachten wij. Zwager had navraag gedaan en het bleek dat het huis dat haaks op mijn tuin staat had geklaagd dat hun schuurdak lekte, omdat die boom daar stond?????? Een gemeentemedewerker was komen kijken en verder hoorden zij niets meer.... tot vandaag, toen dat gezaag dus begon. De hele dag heb ik me boos gemaakt op mijn werk en toen ik thuiskwam kon ik wel huilen. Mijn uitzicht dat dus werd gedomineerd door zo'n prachtige boom, is nu een leegte zonder boom. Het doet me zo'n verdriet dat 4 van zulke prachtige gezonde oude bomen gewoon maar zijn afgezaagd en dat het mogelijk is gebleken dat daar een vergunning voor is afgegeven na 1 klacht, terwijl verderop in de wijk het onmogelijk blijkt een vergunning te krijgen voor het kappen van 1 boom. Dus ga ik morgen mee naar de wijkvergadering met zwager om de brief voor te lezen die ik heb geschreven aan de Gemeente omdat ik boos, droevig en teleurgesteld ben.
(Het groen aan de bovenkant van deze foto/van de schuur is nu dus helemaal weg.)

Lurkie...

Tja, het valt niet mee, dat niet roken. Ik heb er 40 jaar opzitten met die grote vriend en mijn brein heeft nogal moeite met accepteren dat die gewoonte geen gewoonte meer gaat zijn. In het begin viel het mee, ik dacht, ik red het wel. Overdag tijdens het werk is het niet zo erg moeilijk omdat daar niet gerookt wordt, maar dan in de metro naar huis, ik wil niet naar huis want ik ga heerlijk eten maken en op de bank tv kijken met een kopje koffie maar ZONDER SIGARET. En zo langzamerhand, werd ik steeds somberder en kwamen hele vervelende gedachten binnensluipen als: "ja ja je bent helemaal alleen", "wat maak jij nou eigenlijk nog mee", "wat zie je er uit met wallen en rimpels", "je voelt je oud he?" "hoe ga je ooit nog een leuke vent ontmoeten?" en ga zo maar door. Ja en alles wat ik geleerd heb door de jaren heen qua positieve psychologie werd van de tafel geveegd en zogenaamd vergeten. Ik werd toch wel een beetje depressief en daar hebben we geen zin in natuurlijk, dus wat te doen...... Ineens wist ik het en nu is er Lurkie, een soort surrogaatvriend, een electronische sigaret maar dan een zonder nicotine maar met alleen waterdamp en een smaakje, menthol. Laat dat nou net weer een verademing zijn. We drinken koffie en kijken naar een film met Lurkie, mijn brein vindt het best.........